زمانی انسان شکارچی بود و برای زنده ماندن نیاز به شکار کردن و جمع آوری گیاهان داشت. سپس نوبت به عصر کشاورزی و دامداری رسید پس از آن انسان وارد عصر صنعت شد و با اختراع ماشین بخار انقلاب صنعتی شروع گردید.پس از آن انسان وارد عصر تکنولوژی و عصر ارتباطات گردید خطری که در عصر ارتباطات در کمین دانش آموزان نشسته است بسیار بدتر از رو به رو شدن با یک حیوان وحشی در عصر شکار است. و آن خطر چیزی نیست، جز تبدیل شدن دانش آموزان به کاربران صرف تکنولوژی.

 چنانچه در عصر ارتباطات دانش آموزان به کاربران صرف تکنولوژی تبدیل شوندو صرفا مصرف کننده ی تولیدات شیاطین غرب و شرق باشند چه اتفاقی روی خواهد داد؟  

پاسخ بسیار روشن است دانش آموزاان به عمال سرسپرده ای تبدیل می شوند که عملا از خود هیچ اختیاری نخواهند داشت. بی شک نمی توان گفت راه حل این معضل استفاده نکردن از تکنولوژی است بلکه راه حل آن پرورش تفکر در میان دانش آموزان است؛ تفکری که مبتنی بر معیارهای دینی، فرهنگی و اجتماعی کشور ماست. تفکری که بوسیله ی آن دانش آموران بتوانند سره را از ناسره و درست از نادرست تشخیص بدهند و علاوه بر این قدرت داوری و اعتبار ستجی دارای قدرت آفرینندگی نیز باشند.

  « اصلاح و تقویت نیروی فکر همواره جزو اهداف اوّلیه آموزش و پرورش رسمی و به عنوان هدف بنیادی تدریس و یادگیری در همه رشته های علمی بوده است. یک مسأله اساسی برای مربیان تعلیم وتربیت، معلّمان، والدین وحتّی خود دانش آموزان، این بوده و هست که آیا مدرسه و برنامه های درسی منجر به پرورش تفکر دردانش آموزان می شود یا خیر؟» (1)

از دیدگاه جان دیویی نیز، «در جریان های تربیتی رشد استعداد تفکر در شاگردان اهمیتی خاص دارد.» (2)

منابع:

1-     قاعدی، یحیی، بررسی مبانی نظری آموزش فلسفه به کودکان

2-     شریعتمداری، علی، اصول و فلسفه تعلیم و تربیت